**** CYCLING MYANMAR **** Het verloren schaap werd terug naar haar roedel gebracht (NL)

Terwijl ik uit het raam kijk zie ik hoe de kilometers bergafwaarts aan me voorbij flitsen. ‘Shit’ denk ik, ‘ hier had ik gewoon kunnen fietsen’. Het was niet meer dan welverdiend geweest om hier op mijn fiets naar beneden te razen, na al die kilometers van hard werken en omhoog ploegen van de dag ervoor. Maar ik was in Myanmar en in Myanmar werkt alles een beetje anders. En dus zat ik op dit moment in een auto. Een politieauto om precies te zijn. Met mijn fiets achterop in de kofferbak.

Het was al donker. Het was al laat.

Links van mij zit de bestuurder, een jonge politieagent. Achterin zit een collega van hem en zijn vrouw. Je hoort het goed. De vrouw van de jonge bestuurder, de politieagent, naast mij. Zoals ik al zei, in Myanmar werkt alles een beetje anders. En dit is nog niets in vergelijking met de kleine invasie van grofweg vijftien mensen waar ik kort geleden persoonlijk mee had kennisgemaakt. Allemaal waren ze voor mij opgetrommeld, stuk voor stuk. Voor deze flitsende verschijning van een Nederlandse dame op haar fiets.

Alleen. In Myanmar.

In het land van strikte regels en strenge regimes. Van legers aan militairen en politieagenten, die allen naar hun uiterste mogelijkheid de wetten hanteren. En zo fietste ik met enige regelmaat dwars door hun regels en structuren heen. En dat zou ik weten ook.

Ik kijk naar de politieagent naast mij. Hij lacht. Hij is blij. Maar ik ben allesbehalve blij en tevreden.
Een kleine drie weken geleden was ik Myanmar binnen gefietst en dit was al de derde keer dat ik persoonlijk werd ‘ geëscorteerd’ nadat ik de bekende woorden had vernomen:

“Je kunt hier niet blijven”. “Voor je eigen veiligheid”.

Voor mijn eigen veiligheid!? Laat me niet lachen! Ik heb me zelden zó veilig gevoeld. Op geen enkele andere plek op de wereld zijn de mensen zo zacht, zo vriendelijk als hier in Myanmar. Maar hun regels zijn dat niet. Alles behalve.
Er is werkelijk waar geen groter contrast denkbaar, tussen de open en zachte gelaatstrekken van de mensen hier en het gesloten en koude regime waarin ze zich begeven. En het zijn de politieagenten bij uitstek die deze dichotomie illustreren. In alle vriendelijkheid wijzen ze je op de feiten en de desbetreffende problematische situatie waarin je je begeeft. Zelfs zij die met een groot geweer de regels hanteren, groeten je met een warme lach. En zo ook de politieagent die me op dit moment persoonlijk escorteert naar de schijnbare ‘geschikte bestemming’ voor ‘mensen zoals ik’.

Toeristen. Welteverstaan.

Het mag dan een kleine veertig kilometer verderop zijn: deze bijzondere toeristenplek die Inle-Lake heet, er wordt met geen kwaad woord gesproken over deze enorme rit die ze (gratis en voor niets) moeten afleggen om deze Nederlandse dame op haar fiets, ‘in veiligheid te brengen’.

Zo zou het gebeuren. Zo zou het zijn.

IMG_20170320_184920_091

Het verloren schaap werd terug naar haar roedel gebracht.

Het blijft een groot raadsel hoe ze het telkens weer voor elkaar krijgen. Hoe ze je weten te vinden. Maar dat ze me hadden gevonden, dat viel niet langer te ontkennen, dat was een feit.

Het was tegen middernacht toen er hard op de deur werd geklopt. Het was een mannenhand, zonder twijfel. Ik had de deur gesloten zoals de monnik me had gewezen. Het was tegen middernacht en ik sliep. Ik werd wakker van die enorme bons op de deur. ‘Je kunt hier niet blijven’ waren de woorden waarmee ik uit mijn slaap ontwaakte. ‘Shit’ had ik gedacht. ‘Niet weer’.

Dezelfde monnik die me vier uur geleden binnen had gelaten stond aan zijn zijde. ‘Sorry’ had ik gezegd met de uitdrukking ‘het spijt me vreselijk’ op mijn gezicht. Ik weet dat het tegen de regels van het regime in is om in een tempel te verblijven. Zucht. Maar het was de enige optie. Eerlijk waar.

De dag begon goed. Fris was ik gestart met het voornemen om vandaag een ‘binnendoor weg’ te nemen naar dit alom bekende meer: dat Inle Lake heet. Maar nooit eerder was een missie zo faliekant mislukt. Nooit eerder was ik zo verdwaald geweest.

IMG_20170422_223628_705

Wat begon als een short-cut over onverharde wegen eindigde in een ‘ into-the-wild-‘ actie waarbij ik mijn fiets over onbegaanbare kleine paadjes moest voort duwen en als de kers op de taart zo verdwaald raakte dat ik mijn shirt in een boom zou knopen (om de weg terug te kunnen vinden) en te voet naar de top van de berg zou klimmen, om daar, zo had ik gehoopt het langverwachte uitzicht te treffen: de weg. Maar niets was minder waar. Een nieuwe top van een nieuwe berg verscheen en er viel met geen mogelijkheid iets te bekennen dat ook maar enigszins op een weg leek. Met een vervelend gevoel in mijn onderbuik zette ik de afdaling in. Het besef was daar: ik was verdwaald. En dat was iets nieuws.

Ik had al vaker de verkeerde wegen gekozen. Ik was al eerder genadeloze omwegen ingeslagen. Was geweigerd bepaalde routes te betreden. Had routes genomen die nou niet bepaald geschikt waren voor op een fiets. Maar nooit eerder had ik een weg (of beter gezegd: een track) gevolg waarbij de alom kleiner wordende weggetjes zomaar uit het niets zouden stoppen en als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen nadat je ze trouw had gevolgd (met alle inspanningen van dien), voor al die uren die aan dit moment voorafgingen. Dát was nieuw. En zo ook dat vervelende gevoel wat kwam kijken bij dit besef.

IMG_20170321_230120_304

Ik was verdwaald. En nu?

Er zat maar één ding op; diezelfde weg terug afleggen, in de wetenschap dat dit bergopwaarts duwen van mijn fiets genadeloos voor niets was geweest. En zo had ik de afdaling ingezet.

De weg terug bleek nét zo moeilijk te ontrafelen als de heen’weg’, en ik kan met geen woorden uitdrukken hoe opgelucht ik was geweest toen ik uiteindelijk in de verste verte iets kon ontdekken dat op een weg leek. Nóg opgeluchter was ik geweest toen ik, niet zoveel later, in de schemering van de avond, deze tempel had gevonden, op de top van een berg, en de monnik had besloten om deze dame binnen te laten.

Maar die opluchting, die ik eerder in de avond had gevoeld, was in één klap verdwenen, bij het horen van die enorme bons op de voordeur.

Ik wist wat er ging komen.

Daar zat ik dan. In die politieauto. Voor de zoveelste keer.

Gaandeweg kwam de eindbestemming dichterbij. De politiemannen nog altijd helemaal in hun nopjes. Ik nog altijd iets minder blij.
Terwijl ik zie hoe de lichtjes van de stad langzaam naderen, verzamel ik de moed om die ene prangende vraag te stellen die al de hele rit door mijn gedachten ging. Hoe hadden ze me deze keer weten te vinden? Ik was bij mezelf te rade gegaan. Het was nagenoeg donker toen ik het dorpje binnen fietste. Er waren geen kinderen te vinden buiten, geen mensen op straat. Iedereen was veilig binnen, achter gesloten deuren. Ik was er vrijwel zeker van dat niemand me had gezien. Deze keer niet in dit kleine dorpje op die grote berg.

Met vragende ogen kijk ik naar de agent.

Hij moet lachen als hij de radeloosheid in mijn ogen afleest.

“De Monnik”  zegt hij.

Vol ongeloof kijk ik hem aan. Ik begrijp het niet.

“Hij had ons gebeld”, vult hij aan.

De monnik had de politieagent ingelicht over mijn onverwachtse bezoek. Zoals ik al zei, in Myanmar werkt alles een beetje anders. Nergens zijn de mensen zo warm, zo zacht, zo goed, maar ook zo genadeloos nederig en onderdanig. Regels worden gehanteerd, wetten worden uitgevoerd.

De deur gaat open, mijn fiets wordt uit de kofferbak gehaald. Na een ronde selfies met de agenten is het afscheid daar. Daar sta ik dan, midden in de nacht, voor de receptie van dit hostel in dit toeristische oord. Terug naar mijn roedel gebracht, maar ik voel me alles behalve ‘herenigd’. Lichtelijk ontredderd en enigszins van mijn stuk gebracht loop ik richting de receptie. Een laatste zwaai naar die befaamde politieauto die op het punt staat zijn terugweg van diezelfde veertig kilometer in te gaan. En dan is er toch nog de ruimte voor een kleine lach bij het besef:

al was ik vandaag dan nog zo verdwaald,
had ik toch nog mijn eindbestemming behaald.

 

-LIEFS-

Janneke

 

p.s. het mooie aan ‘verdwalen’ is dat je op plekken komt waar niemand je verwacht.

IMG_20170321_230253_654

IMG_20170321_225841_630

IMG_20170321_225528_671

IMG_20170321_225637_355

IMG_20170321_225329_902

IMG_20170320_185434_187

IMG_20170321_230337_891

IMG_20170321_230755_507

 

Related posts