‘Back to civilisation’ – over huiselijkheid, chocoladetaart en Portugese mannen

Lissabon, 13 november 2015

IMG_1717

Ik ben terug in de grote stad, aangekomen op mijn eerste eindbestemming: Lissabon. ‘Back to civilisation’. Na al het kamperen, het fietsen door weer en wind heb ik mezelf getrakteerd op een bed en een eigen kamer, met een douche, een keuken en alle luxe die komen kijken bij dit alledaagse stadsleven. De eerste dagen ben ik voornamelijk binnen. In tegenstelling tot de ‘gangbare toerist’ die er direct op uit zal trekken om de stad te verkennen, beperken mijn eerste indrukken van Lissabon zich tot een bezoek aan de supermarkt, het park en niet te vergeten de plaatselijke fietsenmaker.

Met volle teugen geniet ik van alle huiselijkheid die komt kijken bij het appartement waarin ik verblijf. Ik douche, wel twee keer per dag. Ik ben onder de indruk van de enorme handdoek die ik tot mijn beschikking heb. Ik kook: ik bak een pannenkoek en deze smaakt alsof ik een eigen restaurant zou kunnen beginnen, zo goed. Ik was mijn kleren -uiteraard nog altijd met de hand- en hang ze uit in de wetenschap dat ze hier kunnen hangen tot ze zullen drogen. De komende dagen zal ik hier verblijven, en ik voel de rust die komt kijken bij het hebben van een eigen plek. De rust die wellicht voor iedereen met een eigen huis als een totale vanzelfsprekendheid aan iedere vorm van bewustwording voorbijgaat, maar voor iemand die 3300 km in de benen heeft voelt als een ongekende luxe.

Ik kan hier nog weken vertoeven in dit appartement zonder me te vervelen. Maar gelukkig zijn er nog meerdere mensen in dit huis die wel deelnemen aan het echte stadsleven en me overtuigen: ‘vanavond gaan we uit!’ Met een ‘huisgenootje’ maak ik me klaar voor de avond. Een huisgenootje ja: want zo voelt dat al snel als je met meerdere mensen een appartement deelt. Ik trek mijn mooiste outfit aan, al is de keuze zeer beperkt, maar zonder fluoriserende fietskleren heb ik al snel het gevoel dat ik wat meer tot mijn recht kom. ‘Wauw’ zegt mijn huisgenootje voor vertrek, wat zie jij er anders uit. ‘Ik heb mascara opgedaan’. ‘Aha!’ Maar wacht maar zeg ik, als ik zo mijn sportschoenen aantrek valt heel deze verschijning in duigen. Na 2,5 maand reizen (en met name die 800 km lopen) zien ze er behoorlijk afgetrapt uit. Wellicht wordt dit gevoel van afkeer versterkt door de bijkomende geur, die is er niet minder om. Tijdens mijn verblijf staan ze buiten op mijn balkon, dat zegt genoeg. Ik kijk met een sceptische blik naar beneden: deze schoenen verraden mijn afkomst. Maar ach zo stel ik mezelf gerust, wie let daar nu op? En daar gaan we dan; ik zeg de geraniums gedag; op naar het nachtleven!

We vertrekken richting de plek waar het allemaal gebeurt in deze stad en besluiten eerst nog wat te eten. Na een super lekker avondmaal besluit ik mezelf te trakteren op een groot stuk chocoladetaart waarvan ik op voorhand weet dat het zonder twijfel gaat smaken zoals het eruit ziet: verrukkelijk! Op de een of andere wonderbaarlijke manier komt mijn echte eetlust pas op gang wanneer ik stop met fietsen. Deze eerste dagen hier in Lissabon, evenals die kort geleden in Porto, staan in het teken van eten. Vol verrukking kijk ik naar het taartje op mijn bord. Ik bestel een kop thee en krijg de keuze uit vele smaken. Vol verwondering vind ik Earl Grey. Een verwondering die ik deel: ‘Wauw, that’s my favorite flavor, I didn’t see this before in Portugal. Or spain’. De barman kijkt me vragend aan. Ik besef me dat ik zojuist heb verraden dat ik me nog niet zo lang geleden wat verder van dit ‘ beschaafde leven’  begaf. Ik verklaar mijn verwondering en vertel over mijn fietstocht door Spanje en Portugal. Nu is de verbazing geheel aan zijn zijde. Het is mooi om te ervaren hoe anderen reageren op iets wat voor mij inmiddels zo vertrouwd en vanzelfsprekend voelt. ‘Ja, ik ben vanuit Nederland naar Lissabon gefietst.’ ‘Alleen?’ ‘Ja alleen.’ ‘Is dat niet gevaarlijk?’ ‘Nee joh, dat valt best mee.’ ‘Ben je niet bang?’ ‘Nee, zou jij bang zijn dan?’ Hij kijkt me bedenkelijk aan met een blik die zijn antwoord verraadt. ‘Wauw… You are my hero!’, zijn de woorden waarmee onze conversatie eindigt. Ik geef hem een lach en geniet extra van mijn thee en chocoladetaart.

Op naar de eerste kroeg in Lissabon. Mijn eerste indruk van deze kroeg is dat ikzelf behoorlijk onder de indruk zou zijn van het gegeven dat ik zoveel indruk zou maken. Schijnbaar is het de beste openingszin denkbaar om mannen te zeggen dat je met de fiets bent gekomen vanuit Nederland. Nog beter is het wanneer een ander dit voor je zegt, en je op deze wijze introduceert. Mijn huisgenootje, die al enige tijd in Lissabon verbleef komt bij binnenkomst twee bekenden tegen en weet haarfijn te vertellen met wie ze te maken hebben. Vol lof spreekt ze over mijn ‘prestatie’. ‘It’s amazing!’ waren de woorden die ik ontvangen zou. ‘Kijk’, zo spreekt de man in pak, ‘ikzelf ren marathons, maar dat is niets in vergelijking tot jouw prestatie!’ Ik gniffel in mezelf, een marathon lopen daar zou ik dan weer niet aan moeten denken! Leuke gesprekken volgden, het ijs was gebroken. Totdat er ineens uit het niets een korte stilte valt… De blik van één van de mannen is op mijn schoenen gevallen. Ai… Vol verwondering, of afkeer dat is nog moeilijk te zeggen, tilt hij mijn voet op en plaats deze op zijn bovenbeen. Hij observeert mijn schoenen nauwkeurig, van top tot teen. Na deze kritische observatie velt hij zijn eindoordeel: ‘ Wauw! ‘You don’t give a fuck’, zegt hij met een grote lach op zijn gezicht.’We like your attitude!’, zo voegt de andere man daaraan toe. En zo stond ik daar met mijn afgesleten schoeisel in die iets te sjieke tent. Ik moest heel hard lachen en zei ze dat ik daar wel degelijk ene fuck om gaf maar dat het pure overmacht is voor een reiziger. Ik wees ze naar de gaten in mijn schoenen die er door de Camino in waren gesleten, en ze zouden nog harder lachen. Deze avond kon niet meer stuk. En zo zie je maar weer: ‘it’s not about the looks, it’s all about the attitude!’ En iets zegt me dat ik daar maar goed mee weg kom ook ;)

 

Related posts